જે ગમે જગતગુરુ દેવ જગદીશને, તેતણો ખરખરો ફોક કરવો;

આપણો ચિંતવ્યો અર્થ કાઇ નવસરે, ઊગરે એક ઉદ્રેવ્ગ ધરવો;

હું કરું હું કરું એજ અજ્ઞાનતા, શકટનો ભાર જેમ શ્વાન તાણે;

સૃષ્ટિમંડાણ છે સર્વ એની પેરે, જોગી જોગેશ્વરા કોઈક જાણે.

નીપજે નરથીતો કોઈ ન રહે દુખી, શત્રુ મારીને સૌ મિત્ર રાખે;

રાયને રંક કોઈ દ્રષ્ટે આવે નહીં, ભવનપર ભવનપર છત્ર દાખે;

રતું લતા પત્ર ફળ ફૂલ આપે યથા, માનવી મૂર્ખ મન વ્યર્થ શોચે;

જહના ભાગ્યમાં જહને જે લખ્યું, તેહને તે સામે તેજ પહોંચે.

સૂખ સંસારી મિથ્યા કરી માનજો, ક્રુષ્ણ વિના બીજું સર્વ કાંચું;

જે ગમે જગતગુરુ દેવ જગદીશને, તેતણો ખરખરો ફોક કરવો;

આપણો ચિંતવ્યો અર્થ કાઇ નવસરે, ઊગરે એક ઉદ્વ્રેગ ધરવો. 

અખિલ બ્રંહાંડમાં એક તું શ્રીહરિ, જુંજવે રૂપે અનંત ભાસે;

દેહમાં દેવ તું, તેજમાં તત્વ તું, શૂન્યમાં શબ્દ થઈ વેદ વાસે;

પવન તું, પાણી તું, ભૂમિ તું, ભૂધરા, વ્રક્ષ થઈ ફૂલી રહિયો આકાશે;

વિવિધ રચના કરી અનેક રસ લેવાને, શિવ થકી જીવ થયો એ જ આશે.

વેદતો એમ વડે શ્રુતિ સ્મૃતિ સાખ દે, કનક કુંડલ વિષે ભેદ નોય;

ઘાટ ઘડિયા પછી નામ રૂપ જૂજવાં, અંતેતો હેમનું હેમ હોય;

વ્રક્ષમાં બીજ તું, બીજમાં વ્રક્ષ તું, જોઉ પટતારો એજ પાસે;

ભણે નરસૈંયો એ મન તણી શોધના, પ્રીત કરું પ્રેમથી પ્રગટ થાશે. 

પરોઢિયે પંખી જાગીને 

ગાતાં મીઠાં તારાં ગાન,

પરોઢિયે મંદિર-મસ્જિદમાં 

ધરતા લોકો તારું ધ્યાન.

તું ધરતીમાં તું છે નભમાં

સાગર મહી વસે હે તું,

ચાંદા-સુરજમાંયે તું છે,

ફૂલો મહી હસે છે તું.

હરતા-ફરતાં કે નીંદરમાં 

રાતે-દિવસે સાંજ-સવાર,

તારો અમને સાથ સદાયે

તું છે સૌનો રક્ષણહાર.

દેવ બનાવી દુનિયા છે તે

તારો છે સૌને આધાર,

તું છે સૌનો તારાં સૌ છે

નમીએ તુજને વારંવાર.